نعمت ها و نا سپا سی ( حکمت 12 )

امام (ع) فرمود:

 

فِی الَّذِینَ اعْتَزَلُوا الْقِتَالَ مَعَهُ- خَذَلُوا الْحَقَّ وَ لَمْ یَنْصُرُوا الْبَاطِلَ

 

ترجمه

«هر گاه نعمتهاى تازه اى نصیب شما شد، زیادى آن نعمتها را با کم سپاسى از خود دور نسازید».

 

شرح

 

امام (ع) در این گفتار توجه داده است، بر این که به منظور دوام و بقاى نعمت باید شکر نعمت را به جاى آورد، و از کم سپاسى- به دلیل پیامد ناگوار آن- برحذر داشته است بنا بر این، زنهار به خاطر پیامد کم سپاسى است.

لفظ تنفیر (حذر داشتن) را به ملاحظه شباهت نعمت، به یک گروه پرنده استعاره آورده است، پرندگان به هم پیوسته که اگر اول آن گروه فرود آید، آخر آن نیز فرود خواهد آمد. و در این عبارت اشارتى است بر این که دوام شکر و سپاس باعث دوام و زیادت نعمت است، 

 

( ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5 ص 417)